حق بر گردشگری و حقوق گردشگران خارجی از منظر حقوق بین الملل

نوع مقاله : علمی-پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار دانشکده حقوق و تکنولوژی، دانشگاه شهید اشرفی اصفهانی، اصفهان

2 کارشناس ارشد، دانشگاه شهید اشرفی اصفهانی، اصفهان

چکیده

حقوق بین­ الملل هنوز فاقد مقرّرات الزام­ آور در حوزه گردشگری است امّا می­ توان از قواعد عام و نَرم مرتبط با حقوق بیگانگان و گردشگری، قواعد و اصولی را استخراج نمود که در حقوق گردشگری نیز قابل استناد باشد. پژوهش تحلیلی – توصیفی حاضر نشان می­ دهد مفهوم حقّ بر تفریح که در اسناد حقوق بشر شناسایی شده است؛ توسعه یافته و شامل حقّ بر گردشگری نیز می­ شود، امّا ورود به سرزمین دولت غیرمتبوع، مستلزم رعایت ملاحظات داخلی آن کشور است که باید بدون هرگونه تبعیض اعمال شود. اصل رفتار متقابل تا جایی که به نقض حقوق بنیادین منجر نشود، اصل آزادی و استثنا تلقّی­شدن محدودیت ورود اتباع خارجی در چارچوب حقّ آزادی رفت و آمد، بر استدلال­ های مربوط به اثبات حقّ گردشگری افزوده است. نتیجهً تحقیق حاضر نشان می­ دهد که حقوق بین­ الملل موجود گردشگر را به عنوان بیگانه و فارغ از معاهدات دوجانبه حمایتی، موضوع و مستحق حقوق بنیادین بشری می­ داند که با ابزارهایی چون دسترسی کنسولی و حمایت دیپلماتیک، تأمین می­ گردد. برخی حقوق مرتبط با گردشگری نیز توسط دولت میزبان باید تضمین شود و مؤسسات خدمات مسافرتی نیز نقش مهمّی در رعایت این حقوق دارند. این حقوق عمدتاً در کد جهانی اخلاق گردشگری و پیش­ نویس کنوانسیون اخلاق گردشگری مورد حمایت قرار گرفته­ اند.

کلیدواژه‌ها


  1. اسدزاده، علی و خلیلی، عاطفه (1394). حقوق در گردشگری با توجه به رویکرد جامعه بین الملل و همبستگی ملل، دومین همایش ملی گردشگری سرمایه ملی و چشم انداز آینده ، تهران.
  2.  تودارو ، مایکل (1364).  توسعه اقتصادی در جهان سوم ، سازمان برنامه و بودجه.
  3. حاجی زاده ، مهدی؛ حاجی زاده، عبدالحسین و آقاجانی، موسی (1392). گردشگری و حقوق گردشگری ، دومین همایش ملی گردشگری و طبیعت گردی ایران ، همدان.
  4. خدابخش، رضا و زمانی، جواد (1395). درآمدی بر حقوق گردشگری ، دومین همایش ملی گردشگری سرمایه ملی و چشم انداز آینده ، تهران.
  5. شاکری، ابوالحسن و بابایی شاهاندشتی، سید بهامین (1394). تأثیر جهل بر مسئولیت کیفری گردشگر خارجی ، دومین همایش ملی گردشگری ، سرمایه ملی و چشم انداز آینده، تهران.
  6. غریبه، علی (1390). حق گردشگری و حقوق عمومی گردشگران خارجی، فصلنامه علمی پژوهشی فضای جغرافیایی، دوره 11، شماره 31 :208-185.
  7. کیان مهر، محمود (1372). نگرشی به صنعت گردشگری ، فصلنامه مطالعات مدیریت بهبود و تحول، دوره 3،  شماره 12: 51-41.
  8. گی ، چاک، وای، و سولا، ادوارد و فایو (1377). جهانگردی در چشم اندازی جامع ، ترجمه علی پارسائیان و سید محمد اعرابی، دفتر پژوهش فرهنگی، چاپ اول، تهران.
  9. میرمحمد علی تجریشی، پریسا (1394). نگاهی به حقوق گردشگری با تأکید بر حقوق بشر، کنفرانس سالانه رویکردهای نوین در علوم انسانی، تهران، 4 دی ماه.
  10. هاشمی، سید محمد (1384). حقوق بشر و آزادی­های اساسی، چاپ اول، تهران، نشر میزان.
  11. Richardsa, D. and Carbonettib, B. )2012). Worth what we decide: A defence of the right leisure, The International Journal of Human Rights, 7(3): 1-12.
  12. Zadvydas V. D. (2001). 553 US 678 , 693 , available at: https://www.un.org
  13. UN. GARO (1948). Universal Declaration of Human Rights, pbml . – art.7-11, 19 -20 –(1) , G.A.Res.217A(III) , 3d Sess. , at 71. UN. Dev.A/810 available at :
  14. https://www.un.org

اسناد و آراء قضایی:

  1. ICJ (2010). Ahmadou Sadio Diallo (Republique De Guinee C. Reupublique Democratique Du Congo), Judgement.
  2. Human Rights Committee (1999). CCPR General Comment No. 27: Article 12 (Freedom of Movement).
  3. United States Court of Appeals (2017). State of Washington; State of Minnesota, V. Donald J. Trump, President of The United States; U.S. Department Of Homeland Security; Rex W. Tillerson, Secretary of State; John F. Kelly, Secretary of The Department of Homeland Security; United States of America, Order, No. 17-35105.
  4. UNWTO (1999). Global Code of Ethics for Tourism.
  5. UNWTO (2017). Framework Convention on Tourism Ethics.