اخراج گردشگران خارجی در حقوق ایران

نوع مقاله : علمی-پژوهشی

نویسندگان

1 دانشیار گروه جزا و جرم شناسی دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران

2 کارشناسی ارشد جزا و جرم شناسی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران

3 رشته حقوق، گرایش حقوق کیفری و جرم شناسی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه فردوسی، مشهد، ایران

چکیده

گسترش کیفی و کمی وسایل نقلیه منجر به رشد صنعت گردشگری شده است. حضور گردشگر خارجی در برخی شرایط ممکن است زمینه ساز اخلال در نظم عمومی کشور میزبان گردد، لذا هرگاه کشوری حضور گردشگر خارجی را در تضاد با منافع و مصالح خویش قلمداد کند، می‌تواند وی را حتی در صورت عدم ارتکاب جرم از ادامه حضور در داخل مرزهای خود منع کند. اخراج گردشگر خارجی در نظام حقوقی ایران بر دو نوع اداری و قضایی است. اخراج به صورت اداری، اقدامی تأمینی توسط مقامات اداری در جهت حفظ منافع ملی به شمار می­ رود. مرجع صدور دستور اخراج اداری، نیروی انتظامی است که می ­بایست طبق موازین قانونی با ابطال پروانه اقامت و رعایت سایر تشریفات، اقدام به اخراج گردشگر بیگانه ­کند. نوع دوم اخراج که برای نخستین مرتبه با تصویب قانون مجازات اسلامی 1392 و به عنوان مجازات تکمیلی وارد نظام حقوقی کشور شد، اخراج قضایی است که با حکم دادگاه صالح همراه است و لزوماً زمانی معنا می­ یابد که گردشگر خارجی مرتکب جرم شود. طبق ماده 35 قانون اخیر اخراج قضایی بر دو نوع موقت و دائم است. این مقاله سعی دارد تا با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، به تجزیه و تحلیل نظام حقوقی اخراج گردشگران خارجی با اتکا به قانون راجع به ورود و اقامت اتباع خارجه در ایران مصوب 1310 و قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 بپردازد تا از این طریق چالش‌های حقوقی موضوع مزبور را روشن کرده و با ارائه پیشنهادهایی در مرتفع ساختن آن‌ها گامی برداشته باشد.

کلیدواژه‌ها

مراجع

  1. اردبیلی، محمد علی (1393). حقوق جزای عمومی، جلد 3، تهران: میزان.
  2. امین زاده، الهام و سیاه رستمی، هاجر (1389). ممنوعیت اخراج سکنه فلسطینی و ساخت شهرک های یهودی نشین از دیدگاه حقوق بین الملل، فصلنامه مطالعات حقوق خصوصی (حقوق سابق)، دوره 40، شماره 2، صص: 48-35.
  3. احمدی نژاد، مریم (1391). موانع استرداد و اخراج مجرمین در رویه دادگاه اروپایی حقوق بشر، فصلنامه پژوهش حقوق کیفری، سال 1، شماره 1، صص: 32-1.
  4. پوربافرانی، حسن (1391). تحول اصل صلاحیت واقعی در لایحه جدید مجازات اسلامی، فصلنامه دیدگاه های حقوق قضایی، شماره 58، صص: 96-73.
  5. حاتمی، مهدی و ساعدی، بهمن و شهسواری، احسان (1394). وضعیت حقوقی بیگانگان در ایران در پرتو انسانی شدن حقوق بین الملل، مجله حقوق خصوصی، دوره 12، شماره 1، صص: 170-151.
  6. دهخدا، علی اکبر (1377). لغت نامه دهخدا، جلد 2، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.
  7. زراعت، عباس (1393). شرح مبسوط قانون مجازات اسلامی، جلد 2، چاپ اول، تهران. نشر جنگل.
  8. فیوضی، رضا (1376). حقوق بین الملل مسئولیت بین المللی و نظریه حمایت از اتباع، جلد 1، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
  9. قاسمی، علی (1393). مسئولیت بین المللی دولت­ها در قبال اخراج بیگانگان با تأکید بر رویه ی دیوان داوری دعاوی ایران-  ایالات متحده، فصلنامه دیدگاه های حقوق قضایی، شماره 68، صص: 240-207.
  10. قاسمی‌شوب، احمدعلی (1383). نگاهی به جایگاه بیگانگان در حقوق بین الملل با تأکیدی بر اسناد بین المللی حقوق بشر، مجله حقوقی دفتر خدمات حقوقی بین المللی جمهوری اسلامی ایران، شماره 31، صص: 169-119.
  11. مقامی، امیر ودرودگر، میترا (1396). حق بر گردشگری و حقوق گردشگران خارجی از منظر حقوق بین الملل، مجله برنامه ریزی و توسعه گردشگری، دوره 6، شماره 23، صص: 170-155.
  12. ملک زاد، فرید (1387). فرهنگ اصطلاحات حقوق بشر و حقوق بین المللی، چاپ دوم؛،کابل: سازمان بین المللی انکشاف حقوق.
  13. نجفی ابرند آبادی، علی حسین و هاشم بیگی، حمید (1395). دانشنامه جرم شناسی : انگلیسی- فرانسه- فارسی، تهران: نشر گنج دانش.
  14. نصیری، علی (1379). حقوق بین الملل خصوصی، تهران. نشر آگه.
برنامه ریزی و توسعه گردشگری
دوره 7، شماره 27
اسفند 1397
صفحه 124-144

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار